Verhalen van ons

‘De Passerel geeft mensen met een beperking een eigen verhaal’

Ze kwam voor een weekje invalwerk, maar inmiddels is het 35 jaar later en werkt Hermien van Elst (59) nog steeds met veel plezier bij De Passerel. ‘Mijn hart ging open voor mensen met een beperking’, vertelt Hermien. Ze is nu manager Zorg en Advies en vertelt over hoe zij de afgelopen jaren beleefde.

In de zomer werkte Hermien als recreatieleidster op een groot recreatiepark in Epe. Om in de winter ook wat centen te verdienen, deed ze altijd tijdelijke baantjes. In 1989 werd ze gevraagd om een weekje in te vallen in Het Los Huus in Epe, een dagcentrum voor mensen met een beperking. Zonder ervaring, maar ze had wel een diploma agogiek op zak. Hermien: ‘Ik had als kleutertje altijd al een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Iedereen is gelijk. Dertig jaar terug vond de samenleving mensen met een beperking heel spannend. Ze maakten afwijkende geluiden en bewogen heel onvoorspelbaar. Daarom werden ze achter hekken en ver weg in de bossen gestopt. Dit was in mijn ogen niet rechtvaardig. Daar wilde ik iets aan doen.’

Ambacht
Het bleef niet bij een weekje invallen. ‘Na die week werken, vroeg ik mijzelf twee dingen af. Waarom zijn deze mensen niet bekend in de samenleving? En waarom laten wij deze mensen geen onderdeel zijn van de samenleving?’ Ze werkte vervolgens nog één zomer op het recreatiepark, maar keerde daarna direct terug. ‘Ik mocht mij bezighouden met de ontwikkeling van de dagactiviteiten. In plaats van zelf bepalen welke activiteiten we aanboden, keken we waar de vraag lag vanuit de samenleving. Deze vraag gingen we vervolgens matchen met de kwaliteiten en de talenten van de cliënten.’

Deze manier van denken bleek een groot succes te zijn. Langzaam maar zeker wisten Hermien en haar collega’s de cliënten steeds zichtbaarder te maken in de samenleving. ‘Van broodjes bakken in de bakkerij tot het groen bijhouden bij de lokale voetbalvereniging; onderdeel zijn van de maatschappij doet iets met iemands eigenwaarde en zelfvertrouwen. Wanneer je thuiskomt van je werk of je zit op een verjaardag, dan heb je iets te vertellen. Je geeft iemand zijn eigen verhaal, en dat is heel waardevol.’

Drie fases
Het is dit jaar precies 25 jaar geleden dat De Passerel ontstond vanuit het samengaan van verschillende zorgorganisaties rondom Epe en Apeldoorn. ‘We hebben als organisatie eigenlijk drie fases doorgemaakt. Als eerst lieten we de samenleving kennismaken met mensen met een beperking. Daarna haalden we de samenleving ‘in huis’ zodat zij met ons kennis konden maken. Tot slot lieten we onze cliënten onderdeel zijn van de samenleving zelf. Zo leert een cliënt bijvoorbeeld eerst het vak bij de buurtwinkel van De Passerel zelf. En uiteindelijk gaat diegene bij een supermarkt aan de slag.’

‘Aandacht is ons werk en iedereen hoort erbij’, zo luidt het motto van De Passerel. ‘We zijn altijd op zoek naar een goede passende plek voor onze cliënten waar zij zich kunnen ontwikkelen. Bij alles wat we doen vragen we ons af of iemand er écht blij van wordt. Dat doen we met medewerkers die werken met lef. Ze gaan uitdagingen niet uit de weg. Daar hoort bij dat je fouten mag maken. De Passerel is voor cliënten en medewerkers een veilige woon- en werkomgeving. Dat maakt ons uniek.’

Visie
Over haar wens voor de toekomst hoeft Hermien niet lang na te denken. Ze vertelt: ‘Ik hoop dat werken vanuit visie het overwint van de cijfers, zodat we het verschil kunnen blijven maken voor mensen die dit nodig hebben.’ Hermien sluit af: ‘We zijn toe aan een inclusieve samenleving waarin we kijken naar talenten en kwaliteiten en deze inzetten om onze samenleving een stukje mooier en inclusiever te maken. Dat je bent wie je bent en we het normaal vinden dat iedereen erbij hoort.’