Terug
Met gepaste trots laat Yvonne de kamer van haar zoon zien bij onze woonlocatie De Zonnesteen aan de Homerusstraat. Aan de muren hangen posters en platen van Dyons grootste passies: dieren en stoomtreinen. Aan de plafonds hangen rails om Dyon vanuit zijn rolstoel naar bed of badkamer te tillen. Deze ruimte is helemaal ingericht op de behoeften van haar zoon.
Doggersbank
‘Bij de gehoortest die baby’s krijgen, kwam naar voren dat Dyon doof was aan één oor’, vertelt Yvonne, ‘van daaruit zijn we gaan onderzoeken wat er precies aan de hand was met hem. In dit traject kwamen we in contact met De Passerel. Ik denk dat Dyon een half jaar oud was toen hij naar de Doggersbank ging. Hij kreeg een paar dagen per week opvang en er werd in die periode verder onderzoek verricht.’ Het zou uiteindelijk nog een paar jaar duren voordat de diagnose gesteld werd. Dyon heeft een zeer zeldzame, genetische afwijking en is lichamelijk en verstandelijk beperkt.
Zorg in onderwijs
‘Ooit was ons verteld dat Dyon heel weinig zou kunnen. Gelukkig viel dat mee. Hij ontwikkelde zich stapje voor stapje in zijn eigen tempo en hij kon naar het speciaal onderwijs. De Passerel gaf zorg in onderwijs, dus een eigen begeleider voor Dyon, zodat hij aan het programma op school kon deelnemen.’ Een tijd gaat dit goed, maar als Dyon een jaar of acht is, verandert er iets. Yvonne: ‘Hij was steeds vaker boos en gefrustreerd. Op school werd hij overvraagd en raakte hij overprikkeld.’
Dagbesteding
Inmiddels bezocht Dyon in sommige weekenden de logeeropvang van De Baskuul. Yvonne vond het geweldig om te zien hoe hier met de kinderen werd omgegaan. Ze besluit Dyon naar de dagbesteding op De Baskuul te laten gaan en vraagt leerplichtontheffing aan. Yvonne: ‘Binnen korte tijd ging het veel beter met Dyon. Van een boze, gefrustreerde jongen, kreeg ik mijn lieve, vrolijke zoon weer terug.’ Het vertrouwde hummende geluidje dat Dyon maakt als hij blij is, hoorde ze gelukkig weer elke dag.
Logeeropvang
Nu Dyon elke doordeweekse dag naar De Baskuul gaat, wordt het contact met De Passerel intensiever. Yvonne wordt door begeleider Ria Mooiweer gewezen op de mogelijkheden van weekend- en logeeropvang. ‘Daar wilde ik in eerste instantie niet aan, maar wat ben ik achteraf blij dat we deze stap hebben gezet. Wat voel de ik me schuldig toen ik Dyon voor mijn gevoel daar achterliet… Tegelijkertijd was hij daar in zulke goede handen. We hebben dat heel langzaam opgebouwd en uitgebreid. Van eens een middagje naar echt blijven slapen tot een heel weekend. Ik moest heel erg wennen aan een paar uur voor mezelf, maar ergens was het ook fijn en goed. Voor hem, voor mij en onze relatie.’
Op zoek naar een plek om te wonen
Als vanzelf kwam Yvonne in gesprek over de toekomst. ‘Dyon werd natuurlijk steeds groter’, vertelt ze, ‘en ik had door rugklachten steeds meer moeite met de zorg. In combinatie met zijn claimende gedrag werd dit nog zwaarder. In je achterhoofd weet je dat hij niet eeuwig bij me kan blijven wonen. We hebben ons daarom op de wachtlijst laten plaatsen voor een woonplek. Ik was en ben zó tevreden over De Passerel. Over de zorg, het fijne contact, de kleinschaligheid, de openheid, het vertrouwen over en weer. Monique van Oppen (zie cursieve tekst onderaan deze pagina) heeft een belangrijke rol gespeeld en ons door de jaren heen enorm geholpen. Ik heb geen moment getwijfeld of we hier zouden blijven.’
De Zonnesteen
Maar toen er een plek vrij was voor Dyon moest Yvonne wel even slikken: ‘Ik had me erop ingesteld dat het nog wel een aantal jaren zou duren. Voor mijn gevoel kwam dit belletje veel te vroeg. Toch zijn we in gesprek gegaan, hebben de locatie bezocht en kwamen er achter dat dit wel een héél fijne plek is. Wat een warm en betrokken team werkt er op deze locatie. Wat hebben zij Dyon een fijne woonplek gegeven en mij gesteund in het hele proces. Dyon kent alle medebewoners van De Zonnesteen en zijn allergrootste vriend Olivier woont hier ook. En dan ook nog naast de kinderboerderij. Zo’n kans komt nooit weer. Ik dacht: het moment dat ik Dyon los moet laten, zal altijd moeilijk zijn. Alles klopte hier. Deze kans moeten we niet laten schieten!’
Rust
In het najaar van 2021 neemt Dyon zijn intrek in een ruime kamer bij De Zonnesteen aan de Homerusstraat. Na een wenperiode van een paar maanden is de verhuizing definitief. Voor Dyon breekt een heel nieuwe levensfase aan en voor Yvonne ook. ‘Het is een cliché, maar als ouder wil je dat je kind gelukkig is. Dat is Dyon hier. Sinds hij klein is, heb ik maar één doel gehad: een goede plek voor Dyon. Het geeft me veel rust dat dat nu geregeld is.’
‘We kennen Dyon al bijna zijn hele leven’, vertelt Monique van Oppen, hoofd Informatie & Advies van De Passerel, ‘als baby kwam hij bij de Doggersbank. Wij groeiden met Dyon en zijn familie mee en zij met ons. Je probeert er in elke fase voor ze te zijn. Dat begint met de zoektocht naar de juiste vorm van zorg en ondersteuning. Dyon heeft een zeldzame aandoening waar weinig over bekend is, dus alleen dat is een hele zoektocht. Vervolgens is aan mij de taak om er voor te zorgen dat de benodigde zorg past binnen wet- en regelgeving. Soms moet je buiten de lijntjes durven kleuren om dat voor elkaar te krijgen.’
Monique: ‘Mijn band met Yvonne is hecht. Ze verloor toen Dyon nog jong was haar echtgenoot. Daardoor wil ik het juist goed voor haar doen. Bij De Passerel zijn we er goed in om eerlijk toe te geven wat wel en niet kan. Zo blijf je als organisatie geloofwaardig en krijg je het vertrouwen van cliënten en verwanten. Heel belangrijk vind ik dat ouders de regie hebben en houden. Met Yvonne
zijn we daarin geslaagd. Ik ben er trots op dat we dit met elkaar hebben gedaan. Dat Dyon een eigen plek heeft en Yvon weer moeder kan zijn.’
